Her bulundugum yerde yitiriyorum seni
Yanibasimda oldugun oluyor kimi gün
Ya da ben oluyorum sessizce gözlerinde
Bir yaprak kimildiyor hafiften
Bu sessizlik bir kasirga baslangici
Kükremeye hazirlanisi denizin
Bu, aslanlarin sari, vahsi gözlerindeki ölüm pariltisi
Bu bir yerde erimek
Apansiz yok olmak belki de
Ve sonra susmak, susmak yüzyillar boyu
Beni unuttugun bir uzak çizgide
Tuvale sürdügüm boya degil artik
Kirmizi kan rengidir gözlerimin
En karadan daha kara yok
Oysa en beyazdin sen gecelerimde
O bana en yakin renkti tüy gibi
Buram buram sicakligini çizerdim duvarlara
Kokun bir tuhafti çocuksu
Sonra katmerli bir gül gibiydi baygin
Gecenin en koyulastigi o yerde
Düserdi ellerime darmadagin.
Öten bir ishak kusudur simdi
Haber getirir ölümlerden, dinle
Yasamak bir manga asker karsimda
Ates etmeyin diyorum
Bir diyecegim var
Gözlerimi baglamayin
Son defa görmek istiyorum insani
Gögü, günesi, denizleri
Ve bu son ölümün olsun diyorum
Bir daha öldürmeyin beni.
Kibritim islak
Sigaram yanmiyor
Ne olur bir ates verin
Bu ilk aldanisim degil
Bu ilk sönüsü degil umutlarimin
Ben bu denizin son kiyisiyim.
Bir cam kirildi uzakta
Ta uzakta, içimde bir cam kirildi
Bütün siirlerim anlamsiz simdi
Resimler renksiz, sarkilar ruhsuz
Hiç bir sey artik avutamaz beni
Bakin, bir çag devriliyor içimde sersefil
Son sair de kirdi son kalemini
Ilk mesaleyi kim yakti bu karanlikta
Kimdi aydinlatan benim zindan gözlerimi
Sevilmek mi
O son artigi en ilkel çaglarin
Bir magara duvarindaki en eski resim
Ya sevmek
Hiç sönmeden bir ömür boyu
O en güzel huy benimsedigim
Yikildikça tutundugum dal bu boslukta
O en insancil gerçegim benim
Ben hep böyle yüzyillar boyu sevdim
Çaglar boyu
Kopkoyu bir geceydi yasadigim sevince
Ellerimi arardim, bulamazdim çogu gün
Bir saklayan vardi beni
Bir tutan vardi
Sana yaklasamazdim
Anlayamadigim korkular vardi içimde
Hep böyle seninle sensiz kalirdim ben
Bir kivilcim sönerken
Bir yanardag patlardi içimde.
Ko simdi ben yalniz öleyim
Vur ellerimi ekmegimi al
Tiksinir beni kim görse sensiz
Utanir yalnizligim bana baktikça
Aynalar mi
Hani nerdeler
Kimbilir kaç yüzyil oldu kendimi görmeyeli
Adim mi neydi
Besbelli unutmusum
Hadi vur
Hadi öldür
Kurtar beni ezilmekten çürümekten
Hadi gel, açtim kollarimi
Bir zaman
Ölmeye vaktim mi vardi seni sevmekten
Sen büyüyen bir sessizliktin içimde
Beni ben eden en duru irmaktin
En güzeliydin mozaiklerin
Seninle maviydi gökyüzüm
Çiçeklerim sende yeserirdi
Sen bambaska bir evren yaratirdin
Sularimdan Günesimden rüzgarimdan
Bak Nasil da her sey degisiverdi apansiz
Simdi bu karanliklarda yapayalniz
Mavi mavi bir resim aglar duvarlarimdan
Ben bir tohumum
Al beni topraga ek yeniden
Neredesin hani ne oldun
Antik bir kadin basi miydin
Yoksa bir deniz miydin eskiden
Yosunlarin kurudu mu öldü mü baliklarin
Hani bir Nefertiti yasamisti eski Misir'da
Yoksa o muydun sen
Hadi, anlat bana neydin
Belki de uzak belirsiz bir noktaydin sen
Öyküme girmeseydin
Insan bir kere ölür
Her gün ölen umutlarimizdir içimizdeki
Paramparça olmus sevgilerdir
Her aldanis
Yeni bir aldanisa hazirlar bizi
Zamanla renkler degisir
Donuklasir anilar
Silinir üstümüzden
Güzel olan ne varsa
Görür içindeki bütün hayallerin oldugunu
Insan yasarsa.
Ve bir gün insan da ölür
Çimen gibi yaprak gibi
Sarsilir yeryüzü yerinden
Devrilen koca bir agaçtir sanki
Durur atislari yorgun kalbimizin
El, ayak kesilir
Göz ölür, dudak ölür, kan ölür
Susar ta içimizde
Yillardir çalan çalgi
Bütün teller ses vermez olur
Acilar diner
Ve bir gün biter bu çirkin oyun
Perde iner...
